Οργή για τα τρία αδικοχαμένα παλικάρια: Να γιατί πρέπει να δοθεί το πόρισμα στη δημοσιότητα!

Το κείμενο γράφει ο Δημήτριος Σουρέκας* και αποτελεί μία από τις πιο ψύχραιμες προσεγγίσεις του θλιβερού γεγονότος της πτώσης του ελικοπτέρου και το θάνατο των τριών αξιωματικών.

«Είναι η οδύνη που ξεχειλίζει τις πρώτες ώρες μετά το ατύχημα που έκοψε βίαια το νήμα των τριών στελεχών που αποτελούσαν το πλήρωμα του ελικοπτέρου Augusta Bell212 PN28 του Πολεμικού Ναυτικού τα ξημερώματα της 11ης Φεβρουαρίου του 2016, είναι οι γνώριμες εικόνες των πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών στην αίθουσα ενημέρωσης του Υπουργείου Άμυνας, που ενεργούν την ενημέρωση του τύπου , είναι οι κλασσικές και ύστερες δηλώσεις συμπόνοιας και συλλυπητηρίων των πολιτικών που δημιουργούν στην κοινωνία την πεποίθηση και στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων την βεβαιότητα, πως η ύπαρξη τέτοιων ατυχημάτων, είναι η φυσική απόρροια της ενασχόλησης με μια από την φύση της επικίνδυνη δραστηριότητα.

Έτσι στο μυαλό των περισσοτέρων στριφογυρίζουν ερωτήματα του τύπου «Ήταν τα ελικόπτερα Augustα -Bell212 που έχουν τεθεί σε υπηρεσία στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό από το 1979 κατάλληλα για νυχτερινή πτήση;», « Άραγε ποιες είναι οι επιδράσεις της κρίσης στην επιχειρησιακή ετοιμότητα των ιπταμένων μέσων:», «Άραγε υπήρξε ανθρώπινο λάθος;». Ήδη ανακοινώθηκε πως για αυτόν τον σκοπό δημιουργήθηκε μια επιτροπή η οποία θα διερευνήσει το ατύχημα και παράλληλα επιβεβαιώθηκε πως η Πολιτική και Στρατιωτική Ηγεσία θα παραμείνει κοντά στις οικογένειες των θυσιασθέντων.

Όμως είναι πράγματι γεμάτη καλές προθέσεις η αντιμετώπιση με αυτόν τον τρόπο των ατυχημάτων στις Ένοπλες Δυνάμεις και που τελικά οδηγεί η υλοποίηση της ήδη ειλημμένης απόφασης αυτά τα πορίσματα να χαρακτηρίζονται απόρρητα και να μην ανακοινώνονται στην κοινωνία; Ο Charles Perrow θα έλεγε πως οι Ένοπλες Δυνάμεις κάθε χώρας αποτελούν ένα κατεξοχήν κλειστό σύστημα στο οποίο ενυπάρχουν ιδιαίτερα πολύπλοκες διεργασίες μεταξύ των τμημάτων που τις απαρτίζουν, που δυστυχώς ο παράγοντας χρόνος, αποτελεί μόνιμη έλλειψη, καθώς και οι εναλλακτικές επιλογές. Έτσι αυτό το πλέγμα αλληλεπιδράσεων συνθέτει μια ιδιαίτερα σύνθετη κατάσταση που είναι αδύνατο να ερμηνεύεται από απλοϊκά εργαλεία. Τελικά σε αυτούς του πολύπλοκους μηχανισμούς συμβαίνουν και μόνον συστημικά ατυχήματα τα οποία κάθε φορά παραμένουν αφορμές και ευκαιρίες στο Σύστημα το ίδιο να μαθαίνει από τα λάθη του και να βελτιώνεται.

Τελικά τα ατυχήματα και οι θυσίες των ανθρώπων είναι δυνατότητες για το Σύστημα το ίδιο να αποδεικνύει την πρόοδό του και την ικανότητά του να προσαρμόζεται στις νέες προκλήσεις και να παρακολουθεί την εξέλιξη την ίδια. Στην Ελλάδα την ευθύνη για την μη προσαρμογή στην σύγχρονη πραγματικότητα, πλήρως κατέχει το πολιτικό σύστημα, αφού αυτό έχει επιλέξει να ελέγχει πλήρως τα επιγενόμενα στον χώρο της Άμυνας. Έτσι πέρα από τις δηλώσεις συγκατάβασης και συμπαράστασης προς τις οικογένειες, των κάθε φορά εκλιπόντων Αθάνατων Ελλήνων Στρατιωτικών, κανείς δεν οδηγεί τις εξελίξεις στην σημερινή εποχή. Ανάμεσα στα τόσα πολλά που αγνοούν οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος είναι, πως η αντιμετώπιση της κρίσης της ίδιας που επέρχεται μετά το ατύχημα και ο τρόπος χειρισμού της αποτελούν αντικείμενο μελέτης των δυνητικών στρατιωτικών αντιπάλων της χώρας και αποτελούν αφορμή αξιολόγησης της κατάστασης που βρίσκεται το Στράτευμα.

Για αυτόν τον λόγο οι Ένοπλες Δυνάμεις άλλων χωρών δίδουν στην δημοσιότητα το πόρισμα σε μια προσπάθεια απόδειξης της αποτελεσματικότητάς τους, το οποίο παραμένει προσβάσιμο στην κοινωνία και δεν φροντίζουν να μιμούνται τις στρουθοκαμήλους όταν βρεθούν μπροστά στον κίνδυνο, κατευθύνοντας τις αισθήσεις τους, κρύβοντας τις προθέσεις τους, σε ένα λάκκο που πρόχειρα προετοιμάζουν «συσκοτίζοντας» τον περίγυρο , απλά τοποθετώντας την πινακίδα του «απορρήτου».