10+1 τρομακτικές εξομολογήσεις από ανθρώπους που πέθαναν αλλά επέστρεψαν πίσω στη ζωή.

By maxrevlimit1 | September 5, 2016

Είτε πιστεύετε στη μεταθανάτια ζωή ή στο απόλυτο κενό, κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς τι μας περιμένει στην άλλη πλευρά. Τα παρακάτω άτομα, παραλίγο να πεθάνουν και μοιράζονται τις εμπειρίες τους μαζί μας. Για πολλούς, είναι όπως το αναμένουν, αλλά για άλλους, υπάρχει ένα αίσθημα ότι μπορεί και να υπάρχουν περισσότερα πράγματα από όσα ξέρουμε.

«Σαν να θέλεις να κλείσεις το ξυπνητήρι»

«Το χειρότερο είναι ότι φαίνεται πολύ γαλήνιο. Όταν είχα σπασμούς και έκανα εμετό αίμα, πάθαινα σοκ. Όταν οι γιατροί προσπαθούσαν να σώσουν τη ζωή μου, ήθελα απλά να χάσω τις αισθήσεις. Δεν ήθελα οι γιατροί να μου κάνουν διάφορα, η αναισθησία φαινόταν ευκολότερη. Το να κοιμάμαι ήταν ευκολότερο, το να είμαι ξύπνιος σήμαινε περισσότερο πόνο και λιγότερη αξιοπρέπεια. Ήταν δελεαστικό να είσαι κοντά στον θάνατο, είναι σα να θέλεις να πατήσεις το κουμπί παράβλεψη όταν το ξυπνητήρι χτυπάει στις 7 το πρωί. Θέλεις να το πατήσεις, αλλά μετά θυμάσαι ότι έχεις σχολείο ή δουλειά και πρέπει να κάνεις πράγματα.» — TheDeadManWalks

Βλέπω φώτα

«Είχα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα (με χτύπησε μεθυσμένος οδηγός) μια εβδομάδα πριν πάρω απολυτήριο λυκείου. Έχασα τόσο αίμα, που ανακοίνωσαν το θάνατό μου. Αν και δε θυμάμαι πολλά μεταξύ της διάσωσης και τριών εβδομάδων παραμονής στην εντατική, θυμάμαι ότι ένιωθα ζέστη και έβλεπα φώτα. Πάντα πίστευα ότι οφειλόταν στα φάρμακα και η μετακίνησε σε περιοχές με διαφορετικό φωτισμό. αλλά είμαι ανοιχτός και σε προτάσεις του άλλου κόσμου. » — deag_bullet

Σαν να κλείνεις τηλεόραση

«Ήταν σαν να κλείνεις μια τηλεόραση. Τη μια στιγμή τα πάντα λειτουργούν και την άλλη ξυπνάς περιτριγυρισμένος από γιατρούς και νοσοκόμες, έχοντας τα πόδια μου στον αέρα και να μου κάνουν μετάγγιση αίματος. “Φιλαράκο πως νιώθεις; Σε χάσαμε για ένα λεπτό’» — TheBawlrus

Ποιος χτυπάει την πόρτα;

«Πέρυσι έπαθα καρδιακή προσβολή και η καρδιά μου σταμάτησε 3 φορές στην εντατική. Κάθε φορά που μου έκαναν ανάνηψη με ηλεκτροσόκ, συνερχόμουν και έλεγα στο προσωπικό ένα διαφορετικό αστείο με το ποιος χτυπάει την πόρτα. Δεν είδα φώτα ή κάτι άλλο, ένιωθα σαν να κοιμάμαι.» — altburger69

Λαμπύρισμα

«Παραλίγο να πνιγώ σε πισίνα όταν ήμουν 5 ετών. Θυμάμαι να κοιτάζω πάνω και να βλέπω τη μητέρα μου να διώχνει τον ναυαγοσώστη, επειδή νόμιζε ότι παίζω, αλλά πνιγόμουν. Δεν υπήρξε τίποτα ανάμεσα σε αυτή τη στιγμή και όταν με βγάλανε και έβγαζα νερό. Αν και θυμάμαι ότι τα πάντα λαμπύριζαν μέσα από το νερό και μερικές φορές βλέπω αυτό το λαμπύρισμα όταν περπατάω ή όταν το φως είναι δυνατό. Και αναρωτιέμαι αν ζω πραγματικά ή βρίσκομαι ακόμα σε εκείνη τη πισίνα και πεθαίνω.» — SonOfDavor

«Γαλήνια και ευτυχισμένα»

«Δεν πέθανα, αλλά ήμουν στα πρόθυρα θανάτου. Ήταν να γεννήσω, αλλά υπήρξαν κάποιες σοβαρές επιπλοκές και θα με έβαζαν για επείγουσα καισαρική. Κανείς δε μου έλεγε τι συμβαίνει, και άρχισα να ουρλιάζω από φόβο και αδρεναλίνη. Θυμάμαι έναν γιατρό να μου πιάνει το πρόσωπο και να μου λέει “δε μπορείς να φωνάζεις. Πρέπει να σταματήσεις αλλιώς θα πεθάνεις. Καταλαβαίνεις;” Έτσι με βάλανε στο χειρουργείο αμέσως, και από τη μια στιγμή στην άλλη έγινε το πιο περίεργο γεγονός στη ζωή μου. Χωρίς να το θέλω, όλος ο φόβος μου χάθηκε στη στιγμή, και έζησα την πιο γαλήνια στιγμή της ζωής μου. Έζησα μια ανάμνηση μιας μέρας πριν από ένα χρόνο που έπαιζε σε ένα λιβάδι με το γιο μου. Ήταν τόσο ειρηνικά και γαλήνια και ένιωθα ότι πέθανα, αλλά δε με πείραζε. Όταν ξύπνησα ένιωθα παράξενα και μου έβαλαν στην αγκαλιά το γιο μου.» — so_domestix

Ό,τι και αν συμβεί

«Θυμάμαι να φτάνω στο νοσοκομείο σε φορείο και έκλεισα τα μάτια μου σκεφτόμενος «Ας γίνει ότι είναι να γίνει.» Και μετά τίποτα. Είναι όπως όταν κοιμάσαι όταν είσαι εξαντλημένος. Ένιωσα κάπως γαλήνια και δεν σκεφτόμουν τίποτα και απλά σαν να έσβησαν τα φώτα. Μερικά λεπτά αργότερα, άνοιξα τα μάτια μου και ένας τύπος μου είπε «Σου έχω άσχημα νέα, θα νιώσεις καλά σε μερικές ώρες και ούτε καν θα γλιτώσεις το σχολείο αύριο.” Είχε δίκιο.» — CDC_

«Αυτό ήταν»

«Έβλεπα μπάλα στο δωμάτιό μου. Ο αγώνας τελείωσε και έπεσα για ύπνο σύντομα. Ξύπνησα μισή ώρα αργότερα νιώθωντας μούδιασμα στο αριστερό μου χέρι. Πάθαινα καρδιακό επεισόδιο. Έχασα την όρασή μου, κουδούνιζαν τα αυτιά μου και ίδρωνα.

Είχα σηκωθεί και κατέρρευσα στο καθιστικό. Η μητέρα μου με είδε και κάλεσε ασθενοφόρο, αλλά αποφάσισε να με τραβήξει μέχρι το αμάξι και να με πάει στα επείγοντα. Θυμάμαι να χάνω τις αισθήσεις μου στο αμάξι, να ακούω το ράδιο, να νιώθω τον κρύο αέρα στο πρόσωπο. Είμαι σίγουρος ότι είχα ανοιχτό το στόμα αλλά δεν είχε σημασία. Βρισκόμουν σε γαλήνη. Είχα αποδεχτεί το γεγονός ότι αυτό ήταν. Θυμάμαι να λέω στη μαμά μου ότι την αγαπώ και της λέω ευχαριστώ. Είμαι ζωντανός ακόμα. » — deaththo

Δεν υπάρχει τίποτα

«Πριν από δύο μήνες ήμουν νεκρός για 2 λεπτά, αλλά μετράει. Δεν θυμάμαι τίποτα από τη στιγμή που έκλεισα τα μάτια μου. Ούτε αγαπημένα πρόσωπα, ούτε μηνύματα από τον άλλο κόσμο. Τίποτα. Έκτοτε, αναρωτιέμαι αν αυτό το τίποτα είναι παρηγορητικό ή τρομακτικό.» — Hobojesse

Απλά ένα μπλακάουτ

«Κανείς δεν γνωρίζει αν ήμουν νεκρός ή απλά αναίσθητος και δεν ανέπνεα έχοντας ανεπαίσθητο παλμό. Είχα ατύχημα με τη μηχανή πριν δυο μήνες. Δεν θυμάμαι τίποτα, ξύπνησα σε ένα φορτηγό στο δρόμο για το νοσοκομείο. Μου έκαναν μαλάξεις και τεχνητή αναπνοή και μετά άρχισα να αναπνέω. Για μένα ήταν απλά ένα μπλακάουτ. Ούτε όνειρα, ούτε οράματα, απλά ένα κενό. Θυμάμαι ότι ήμουν σε σύγχυση όταν ξύπνησα.»— Rullknufs

Σαν το διάστημα, αλλά χωρίς αστέρια ή φως

«Πριν από 5 χρόνια έπρεπε να κάνω ένα σημαντικό χειρουργείο. Ήξερα ότι κάτι δε πήγαινε καλά και έγραψα και τη διαθήκη μου. Κατά τη διάρκεια του χειρουργείου η καρδιά μου σταμάτησε και ήμουν νεκρός για μερικά λεπτά.

Δεν ξέρω αν είχα παραισθήσεις ή αν ήταν πραγματικό ή και τα δύο. Ξύπνησα στο διάστημα, αλλά δεν υπήρχαν ούτε αστέρια ούτε φως. Δεν αιωρούμουν, απλά ήμουν εκεί. Δεν ένιωθα κρύο/ζέστη, πείνα, κούραση, απλά ένα ουδέτερο αίσθημα γαλήνης. Ήξερα ότι κοντά υπήρχε φως και αγάπη, αλλά δεν ένιωσα την ανάγκη να πάω εκεί αμέσως.

Θυμάμαι που σκεφτόμουν τη ζωή μου, σαν να κοίταζα ένα βιβλίο. Δε θυμάμαι αν αποφάσισα να μείνω ή να φύγω, απλά ξύπνησα στην εντατική 2 μέρες αργότερα. Ό,τι και αν ήταν, άλλαξε τις σκέψεις μου σε μερικά πράγματα. Ακόμα φοβάμαι να πεθάνω, αλλά δεν ανησυχώ τι θα γίνει μετά.» — monitor monkey

[via]