Πιστεύω στον Μεγάλο Έρωτα.
Μιλάω και βγαίνω ραντεβού σαν να μην πιστεύω.
Δεν έχω επιπόλαιες προσδοκίες από ένα ειδύλλιο. Δεν αναζητώ κάποιον που θα με ξετρελάνει. Είμαι ένα από αυτά τα σπάνια, ίσως και λίγο βαριεστημένα άτομα που τους αρέσει πραγματικά η κουλτούρα των εφήμερων σχέσεων και είναι ευτυχισμένα που ζουν σε μια εποχή όπου η μονογαμία δεν είναι απαραίτητα ο κανόνας.
Αλλά πιστεύω στον μεγάλο έρωτα επειδή τον έζησα.
Είχα αυτόν τον τεράστιο έρωτα. Αυτόν τον έρωτα που σε απομυζεί. Τον έρωτα του τύπου «δεν το πιστεύω πως αυτό υπάρχει στη φυσική σφαίρα του πλανήτη μας».
Αυτό το είδος της αγάπης που εκρήγνυται σε μια ανεξέλεγκτη πυρκαγιά και μετά σιγοβράζει σαν τα κάρβουνα και συνεχίζει να καίει ήσυχα, άνετα για χρόνια. Το είδος της αγάπης για την οποία γράφουν μυθιστορήματα και συμφωνίες. Το είδος της αγάπης που σου διδάσκει περισσότερα από όσα περίμενες πως θα μάθεις ποτέ και σου δίνει πίσω απείρως περισσότερα από όσα χρειάζεσαι.
Είναι το είδος της αγάπης που ονομάζουμε «Ο Έρωτας της ζωής μου».
Και πιστέψτε με, λειτουργεί κάπως έτσι:
Αν είσαι τυχερός, θα συναντήσεις τον έρωτα της ζωής σου. Θα είστε μαζί, θα μάθεις από αυτόν, θα δώσεις όλο σου τον εαυτό σε αυτόν και θα αφήσεις την επιρροή του να σε αλλάξει σε ανεξιχνίαστο βαθμό. Είναι μια εμπειρία που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη από αυτές που βιώνουμε σε αυτή τη γη.
Αυτό όμως που δεν θα σας πουν τα παραμύθια, είναι πως μερικές φορές συναντάμε τον έρωτα της ζωής μας αλλά δεν μπορούμε να τον κρατήσουμε για πάντα.
Δεν τον παντρευόμαστε, δεν περνάμε τα χρόνια μας δίπλα του, ούτε κρατάμε το χέρι του λίγο πριν πεθάνουμε, έπειτα από μια γεμάτη ζωή που ζήσαμε μαζί.
Δεν μπορούμε να κρατήσουμε για πάντα τον έρωτα της ζωής μας γιατί, στον πραγματικό κόσμο, ο έρωτας δεν τα κατακτά όλα. Δεν επιλύει ανεπανόρθωτες διαφορές, δεν θριαμβεύει έναντι στην ασθένεια, δεν γεφυρώνει θρησκευτικές ρίξεις και δεν μας σώζει από τον εαυτό μας όταν είμαστε διεφθαρμένοι.
Δεν μπορούμε να κρατήσουμε για πάντα τον έρωτα της ζωής μας επειδή, μερικές φορές, η αγάπη δεν είναι το μόνο που υπάρχει. Κάποιες φορές εσύ θέλεις ένα μικρό σπίτι στην εξοχή με τρία παιδιά, ενώ ο άλλος θέλει μια πολυάσχολη καριέρα στην πόλη. Μερικές φορές εσύ θες να βγεις και να εξερευνήσεις ολόκληρο τον κόσμο ενώ ο άλλος δεν βγαίνει ούτε μέχρι την αυλή του σπιτιού του. Μερικές φορές εσύ έχεις πολύ μεγαλύτερα όνειρα από τον άλλο.
Μερικές φορές, η μεγαλύτερη πράξη αγάπης που μπορείς να κάνεις είναι να αφήσεις τον άλλο να φύγει.
Κάποιες άλλες φορές, δεν έχεις επιλογή.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που δεν σου λένε όσον αφορά στον έρωτα της ζωής σου: το ότι μπορεί τελικά να μην μείνεις μαζί του, δεν μειώνει την αξία του.
Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να σε αγαπήσουν περισσότερο μέσα σε ένα χρόνο απ’ όσο άλλοι μέσα σε 50 χρόνια. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να σου μάθουν περισσότερα πράγματα μέσα σε μία και μόνο μέρα από όσα μπορεί να σου μάθουν άλλοι καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στις ζωές μας μόνο για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αλλά ο αντίκτυπος που έχουν πάνω μας δεν μπορεί να συγκριθεί ή να αντικατασταθεί με κανενός άλλου.
Και ποιοι είμαστε εμείς για να μην χαρακτηρίσουμε αυτούς τους ανθρώπους «έρωτες της ζωής μας»;
Ποιοι είμαστε εμείς για να υποβαθμίσουμε τη σημασία τους, να ξαναγράψουμε τις αναμνήσεις που έχουμε από αυτούς, να αλλάξουμε τους τρόπους με τους οποίους μας άλλαξαν προς το καλύτερο, μόνο και μόνο επειδή οι δρόμοι μας χώρισαν; Ποιοι είμαστε εμείς για να αποφασίσουμε πως πρέπει απεγνωσμένα να τους αντικαταστήσουμε -να βρούμε έναν μεγαλύτερο, καλύτερο, δυνατότερο, περισσότερο παθιασμένο έρωτα, τον οποίο θα μπορέσουμε να κρατήσουμε για πάντα;
Ίσως πρέπει απλά να αισθανόμαστε ευγνώμονες μόνο και μόνο για το γεγονός πως είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε αυτούς τους ανθρώπους.
Πως είχαμε την τύχη να τους αγαπήσουμε. Να μάθουμε από αυτούς. Να δούμε τις ζωές μας να επεκτείνονται και να ανθίζουν ως αποτέλεσμα της γνωριμίας μας μαζί τους.
Το να γνωρίζεις και να αποχωρίζεσαι τον έρωτα της ζωής σου, δεν χρειάζεται να είναι η μεγαλύτερη τραγωδία της ζωής σου.
Αν του το επιτρέψεις, μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη ευλογία σου.
Σε τελική ανάλυση, κάποιοι άνθρωποι δεν τον συναντούν ποτέ.
*Της Heidi Priebe, συγγραφέως του «The First Universe»
**Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Thought Catalog και έπειτα στη The Huffington Post.
