Η παρακάτω ιστορία είναι του Παναγιώτη Μήλα όπως τη διηγήθηκε στην Ντέπυ Κουρέλλου.Ο κεραυνός στο κεφάλι μου ήρθε όταν απέκτησα τον Ντίζελ, τον πρώτο μου σκύλο. Ονομάστηκε έτσι, όταν πήγε και έβαλε το κεφάλι του σε ένα κουβά με πετρέλαιο – βαφτίστηκε μόνος του. Τον έχω τέσσερα χρόνια και κάτι. Είναι ο πρώτος μου σκύλος. Μάλιστα, δεν ήθελα να τον αποκτήσω.
Ως ΙΤ όμως, πλέον, εργάζομαι από το σπίτι. Ωστόσο, δεν ήταν αυτό μόνο που με έκανε να σκεφτώ να υιοθετήσω τον Ντίζελ. Προηγήθηκε ένα άλλο γεγονός. Ένα βράδυ, όταν φιλοξενήθηκα στο σπίτι ενός φίλου, γνώρισα τον σκύλο του, ένα πίτμπουλ το οποίο έσωσε από κυνομαχίες. Οπτικά, ο σκύλος ήταν τρομακτικός, με σημάδια στο πρόσωπο από τις μάχες. Αυτός ο σχεδόν φοβιστικός σκύλος δεν με άφησε να κοιμηθώ όλο το βράδυ: Κάθε φορά που σταματούσα να τον χαϊδεύω, έβαζε την πατούσα του κάτω από την παλάμη μου και την τοποθετούσε στο κεφάλι του, για να συνεχίσω τα χάδια.
Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με την «τρομακτική» ράτσα των πίτμπουλ. Ωστόσο, εξακολουθούσε να μου είναι εντελώς αδιάφορο το να αποκτήσω δικό μου σκύλο, μέχρι που γνώρισα τον Ντίζελ, ένα αμέρικαν άμσταφ, μια ράτσα που ανήκει στην οικογένεια των πίτμπουλ. Δεν με κέρδισε με την πρώτη, αλλά ούτε εγώ του έκανα ιδιαίτερη εντύπωση. Προτού αποφασίσω, αν τελικά θα τον πάρω, ξεκίνησα ένα τηλεφωνικό σαφάρι σε φίλους που είχαν σκύλο ρωτώντας τους, «πώς είναι η ζωή με έναν σκύλο;». Όλοι μου έλεγαν, «ανυπομονώ να γυρίσω από τη δουλειά να χαϊδέψω τον σκύλο, να παίξω με τον σκύλο». Κανείς δεν μου είπε το πιο σημαντικό, πως ο σκύλος, μαζί με το άλογο, είναι το πιο απαιτητικό πλάσμα στον πλανήτη. Πως έχει ανάγκες. Ανάγκες που δεν μπαίνουν σε δεύτερα μοίρα.
Το ίδιο βράδυ χτυπάει το κουδούνι μου και στην πόρτα βρίσκεται ο Ντίζελ, με όλη του την προίκα. Μπήκε μέσα και έμεινε. Την επόμενη μέρα, με έπιασε πανικός, κυριεύτηκα από άγχος, «τι είναι αυτό το πλάσμα;», «τι έβαλα στη ζωή μου;», «μένω μόνος μου και είμαι γενικά μόνος μου. Αυτός θα θέλει βόλτες και έχει ανάγκες που πρέπει να γίνουν όπως και αν είμαι – άρρωστος, τραυματισμένος, νυσταγμένος, κουρασμένος, δεν έχει σημασία». Τα έκανα στο μυαλό μου βουνό, αν και η πραγματικότητα δεν απέχει πολύ από όσα φαντάστηκα. Το περίεργο ήταν πως δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή να τον επιστρέψω. Η πραγματικότητα, βέβαια, παρέμενε πως δεν ήξερα τίποτα από σκύλους, με αποτέλεσμα να τα κάνω όλα λάθος. Τον φώναζα να έρθει σε εμένα και εκείνος έφευγε μακριά. Τα είχα κάνει σκατά. Ένα απόγευμα, γνώρισα ένα παλικάρι που είχε μια απίστευτη ηρεμία και μια φανταστική επικοινωνία με τον σκύλο του. Τότε κατάλαβα πως θέλω και εγώ μια τέτοια σχέση με τον Ντίζελ, για να ανακαλύψω, έτσι, τον Cesar Millan, (σ.σ. τον αυτοδίδακτο συμπεριφοριστή σκύλων, γνωστό από τις τηλεοπτικές του εκπομπές Dog Whisperer with Cesar Millan) τις εκπομπές, τα βιβλία και τα σεμινάρια του, που με βοήθησαν να καταλάβω τον κόσμο και τη ψυχολογία του σκύλου.
Πώς είναι η ζωή με έναν σκύλο
Αν με ρωτούσαν τώρα πως είναι η ζωή με έναν σκύλο, θα απαντούσα με μία λέξη: ευθύνη. Ο σκύλος έχει πάρα πολύ μεγάλες ανάγκες. Αν δεν έχεις, δηλαδή, τη δυνατότητα να πηγαίνεις τον σκύλο σου μια μεγάλη, χορταστική βόλτα – όχι μόνο με λουρί, αλλά και χωρίς, σε ασφαλές, βεβαίως, μέρος- ώστε να τρέξει ελεύθερος, μην πάρεις σκύλο. Ο σκύλος χρειάζεται να παίζει, να τρέχει, να κοινωνικοποιείται. Έπειτα, πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου στη διαδικασία να θέσει όρους και κανόνες. Να γίνεις εσύ ο αρχηγός αγέλης. Κυρίως, να κατανοήσεις πως ο σκύλος σου δεν μιλάει ελληνικά, ούτε κάποια άλλη γλώσσα. Πρέπει, λοιπόν, να μάθεις να του συμπεριφέρεσαι σε μια δική σας γλώσσα.
Ο Ντίζελ άλλαξε τη ζωή μου. Η ανιδιοτελής αγάπη του σκύλου μπορεί να συγκριθεί μόνο με της σωστής μάνας. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που ο σκύλος μπορεί να αγαπήσει ακόμη και τον βασανιστή του.
Εγώ είμαι ένας άνθρωπος ιδιαίτερος. Ειδικά αν με πετύχεις βράδυ και γυρίσεις και με δεις απότομα πίσω σου, χέστηκες! Η εικόνα μου είναι δύσκολη για να τη χωνέψει κάποιος με την πρώτη ματιά και έτσι καρφώνονται ή γυρίζουν να δουν ξανά, επειδή δεν είναι σίγουροι για αυτό που είδαν, αν το είδαν. Άλλοι σκοντάφτουν σε πράγματα, άλλοι σταυροκοπιούνται, άλλοι γουρλώνουν μάτια. Όταν, όμως, κυκλοφορώ με τα σκυλιά μου, όλοι μου χαμογελάνε. Πλέον, δεν τρομάζουν. Ο σκύλος έχει τεράστια θετική επιρροή στον άνθρωπο και στη ζωή του. Σπάει τα στερεότυπα και μόνο με την παρουσία του.
Από τον σκύλο θα μάθεις πολλά πράγματα. Οι βόλτες, ας πούμε, με τον Ντίζελ είναι πολύωρες και αυτό επειδή, μόλις δει άνθρωπο, πατάει φρένο προκειμένου να τον χαϊδέψουν. Περπατώντας, λοιπόν, μια μέρα εδώ στην περιοχή μου, σε έναν δρόμο που διασχίζω καθημερινά πολλές φορές, καθόταν ένας ρακένδυτος κύριος σε ένα πεζουλάκι. Δεν με τιμάει αυτό που θα πω, αλλά για εμένα και για τους περισσότερους από εμάς, αυτός ο άνθρωπος ήταν αόρατος. Όμως, όχι για τον Ντίζελ. Τον πλησίασε και όπως ήταν αναμενόμενο, ο κύριος φοβήθηκε – όλοι, σχεδόν, έτσι αντιδρούν με τον Ντίζελ. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, όμως, είχε ανέβει πάνω του, του έδινε φιλιά, έπαιζαν μαζί. Ο κύριος χαμογελούσε. Ο Ντίζελ ελληνικά δεν μιλάει, λεφτά δεν έχει, δεν είναι καν άνθρωπος. Χωρίς να του δώσει λεφτά, χωρίς να του μιλήσει, του έφτιαξε την ημέρα. Έχει μεγάλη δύναμη ο σκύλος.
Πλέον, δεν έχω μόνο τον Ντίζελ. Έχω τρία σκυλιά και ένα φιλοξενούμενο, μέχρι να βρει δική του οικογένεια. Τον Φρέντο τον βρήκα αδύνατο, να κουτσαίνει, ταλαιπωρημένο, σε μια βόλτα που έκανα με τον Ντίζελ. Τη Σοκολάτα την πήρα από το καταφύγιο Λαυρίου. Τη Μερέντα τη βρήκε μια φίλη στο Ζεφύρι, έγκυο και πολύ ταλαιπωρημένη. Τη φιλοξενώ, μέχρι να βρει σπίτι, αλλά είναι απίστευτο πόση προκατάληψη έχει ο κόσμος απέναντι στα μαύρα σκυλιά. Όμως εγώ, την έχω λατρέψει. Τώρα έχει πάει να κάνει θεραπεία για καλαζάρ, εύχομαι να νικήσει την ασθένεια αυτή και να επιστρέψει σπίτι, απ’ όπου δεν θα φύγει ποτέ ξανά. Θα την υιοθετήσω εγώ. Γίνε καλά Μερεντούλα μου και σε περιμένω να γίνεις μέλος της αγέλης μου. Όσο έχω ανάσα μέσα μου, θα σε προσέχω και θα σε φροντίζω, εσένα και την υπόλοιπη αγέλη μου. Θα είμαι για πάντα ο φύλακας άγγελός σας. Ευχηθείτε όλοι μαζί μου, δώστε μας τη θετική ενέργειά σας, να γίνει καλά η ψυχούλα μου και να έρθει πάλι σπίτι.
Ο σκύλος δεν θέλει χώρο μέσα στο σπίτι. Τα σκυλιά μου περνάνε όλη τη μέρα τους στο δωμάτιο που έχω τον υπολογιστή και δουλεύω. Δεν τους ενδιαφέρει να κάνουν βόλτες μέσα στο σπίτι. Λαμβάνουν την εκτόνωση που έχουν ανάγκη έξω, στις βόλτες τους.
Πηγη
