Αν σου έλεγαν “πες μου τρεις χαρακτήρες από το Game of Thrones τους οποίους πηγαίνεις κάργα” είναι οριακά απίθανο να μη συμπεριλάβεις στο top-3 σου τον Tyrion Lannister, τον ευφυή, κυνικό, αλκοολικό και συμπαθέστατο νάνο, γόνο του σιχαμένου (άποψη του γράφοντος, έτσι;) οίκου με έδρα το Casterly Rock. Ο άνθρωπος πίσω από αυτόν το ρόλο, ο Peter Dinklage, έχει υπάρξει από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες των 6 κύκλων της σειράς, κερδίζοντας φέτος την υποψηφιότητα για τα βραβεία Emmy.
Πάντα έχουν ενδιαφέρον οι ιστορίες εκείνων των ανθρώπων που, έχοντας βιώσει τη διάκριση στο πετσί τους (εν προκειμένω για το κοντό ανάστημα), κερδίζουν στο τέλος της μέρας την αναγνώριση με την επιτυχία τους.
Επειδή, όμως, o Peter Dinklage δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση, αξίζει σίγουρα μια ματιά και στις ταπεινές ιστορίες αντίστοιχων ανθρώπων που δεν κατάφεραν να φτάσουν τόσο ψηλά όσο ο συμπαθέστατος Tyrion. Ένας από αυτούς είναι οΤάκης Χαλάς, ο πιο μικρόσωμος ηθοποιός που έπαιξε ποτέ στο Εθνικό Θέατρο, αλλά έγινε γνωστός κυρίως από τα cult b-movies των 80s. Και η πορεία του Έλληνα Tyrion βρίσκεται σίγουρα στον αντίποδα εκείνης του πρωταγωνιστή του Game of Thrones.
Ο Τάκης Χαλάς, πριν ανέβει στο σανίδι για θέατρο ή επιθεώρηση, δούλευε σε ένα βενζινάδικο. Εκεί τον εντόπισε ο θεατρικός παραγωγός Βαγγέλης Λειβαδάς και τον πήρε μαζί του για το θερινό θέατρο “ΠΑΡΚ”, όταν του πέταξε την ατάκα “Τι κοιτάς αφεντικό, που η μάνικα είναι ψηλότερη από μένα;”.
Το θέατρο “ΠΑΡΚ”, το οποίο εξειδικευόταν στις επιθεωρήσεις, αλλά όχι σε στυλ “Δελφιναρίου”. Ο Τάκης Χαλάς έγινε γνωστός στα 80s, στην εποχή που έσκασε η βιντεοκασέτα στα σοσιαλιστικά μας, τότε, λημέρια, μέσα από τις λεγόμενες ταινίες-μπαλαφάρες, με την απέραντη καλτίλα, το χοντροκομμένο τραβηγμένο από τα μαλλιά χιούμορ και τα “Άντε σπάσε, ρε μαλάκα”.
Ο δικός μας Τύριον έπαιξε πολλάκις δίπλα στον τιτάνα του είδους Κώστα Τσάκωνα και, έτσι, έγινε περιζήτητος από τους παραγωγούς της εποχής. Είχε να λέει, μάλιστα, σαρκαστικά σε κάποιον άλλον ηθοποιό του είδους πως “μου φαίνεται πως σε περνάω σε ύψος δημοτικότητας”. Κάποιες από τις ταινίες στις οποίες εμφανίστηκε: “Αδέσποτος Καβαλάρης”, “Κερατάς και Δαρμένος”, “Ο Ράμπο, ο Κοντός και η Τάπα” και “Οι Ριφιφίδες του Έρωτα”.
Σκύλος εγώ και σπάνια ράτσα, ρε καράφλα; Ο Τάκης Χαλάς, όμως, δεν εμφανίστηκε μόνο στα video-tapes των 80s, αλλά είχε ανέβει και στο θεατρικό σανίδι, για το οποίο δούλευε εντατικά και βελτιωνόταν, δείχνοντας ότι αυτή ήταν η προτεραιότητά του και όχι τα b-movies, τα οποία αντιμετώπιζε κυρίως ως βιοποριστικό μέσον. Οι κόποι του, μάλιστα, επιβραβεύτηκαν, καθότι ανέβηκε στη σκηνή τόσο του Εθνικού όσο και του Θεάτρου Τέχνης “Κάρολος Κουν” για διάφορες παραστάσεις, μεταξύ των οποίων τα έργα “Καζιμίρ και Καρολίνα” το 1981, “Βολπόνε” το 1986, “Η γυναίκα της Ζάκυνθος” το 1998 και ο “Δον Ζουάν” το 2000. “Βολπόνε”, Εθνικό, 1986
Τα προβλήματα, όμως, που είχε στα πόδια του λόγω της αχονδροπλασίας (νανισμός) τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει πρόωρα τα στούντιο και τα θεατρικά σανίδια και να αποσυρθεί σε άσυλο στην Πάρο, όπου ζούσε με την αδερφή του. Λόγω του προβλήματος με τα πόδια, είχε κάνει αίτηση για αναπηρική σύνταξη, αλλά ποτέ δεν έγινε δεκτή, παρότι ανάλογες συντάξεις δίνονταν σε διάφορους κομματικούς φίλους από τους αρμόδιους της εποχής (βλέπετε τότε δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα). (Εδώ η επική στιχομυθία δεν πονάς-δεν πονάω-δεν πονάς-δεν πονάω-δεν πονάς-δεν πονάω-ΦΑΤΟΝΑΑΑΑ με το Στάθη Ψάλτη από την ταινία “Ράκος νο. 14”)
Οι τελευταίες του μέρες τον βρήκαν κατάκοιτο δίπλα στην αδερφή του, από την οποία ζήτησε στην κηδεία του να τους καλέσει όλους, για να της δείξει πόσο αγαπητός ήτανε. Το 2003 έφυγε σε ηλικία 52 ετών, κανείς, όμως, από τους συναδέλφους του δεν τον θυμήθηκε στο τελευταίο του ταξίδι. Ο Κώστας Τσάκωνας, αργότερα, έγραψε ένα αποχαιρετιστήριο και έντονα αυτοκριτικό άρθρο προς τιμήν του μικρόσωμου τιτάνα Τάκη Χαλά.
Και στο φινάλε τα λέει όλα: Συχώρα μας φίλε Τάκη και μένα και τους άλλους που δεν ήρθαμε στον αποχαιρετισμό, αλλά ντρεπόμαστε γιατί όλοι σε είχαμε ξεχάσει, πως λοιπόν να σε θυμόμαστε στο φριχτό φευγιό σου από ένα κόσμο θεατρίνικο γεμάτο υποκρισία… Θα μιλήσουμε άλλοτε αν ηθοποιός σημαίνει φως ή απλά ένα επάγγελμα…… “Η γυναίκα της Ζάκυθος”, Εθνικό, 1998
πηγη
