Οι πιλότοι έχουν μάθει να είναι οι απόλυτοι άρχοντες στο αεροπλάνο που έχουν κληθεί να πετάξουν και να έχουν φυσικά τον πρώτο και τελευταίο λόγο αλλά και την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει. Πως είναι όμως όταν ταξιδεύουν ως απλοί επιβάτες και αφήνουν τον έλεγχο του αεροσκάφους σε έναν συνάδελφό τους;
John Chesire, συνταξιούχος πιλότος
«Πάντα κοιτάζω γύρω μου για να βρω την πλησιέστερη έξοδο κινδύνου. Μετά θα μετρήσω τον αριθμών των θέσεων που μεσολαβούν από τη θέση μου. Χρειάζεται μόνο μια γρήγορη ματιά. Το κάνω αυτό, ώστε αν ποτέ χρειαστεί να μπορώ είτε μέσα στο σκοτάδι, είτε κάτω από το νερό, ή αν υπάρχει καπνός, ή είμαστε ανάποδα να μετρήσω στα τυφλά τον αριθμό των θέσεων με τη βοήθεια της αφής και να φτάσω έτσι στην έξοδο κινδύνου».
Robin Brewer, πιλότος
«Κοιτάζω έξω από το παράθυρο τα φτερά και τις μηχανές, πριν από την πτήση. Μπορεί να μην ξέρω πως να πιλοτάρω το συγκεκριμένο αεροσκάφος αλλά ξέρω πως πρέπει να είναι σε φυσιολογικές συνθήκες. Εάν δω κάτι μη συνηθισμένο, σίγουρα θα μιλήσω και θα σταματήσω την πτήση».
Tom Farrier, πρώην διευθυντής ασφαλείας για την Air Transport Association
«Οι ήχοι είναι πάντα “χρήσιμο” αλλά ένας επιβάτης συχνά είναι αρκετά απομονωμένος και δεν μπορεί να ακούσει ήχους που μπορεί να είναι ενδεικτικοί κάποιου προβλήματος. Οι μυρωδιές, διαχέονται πιο εύκολα και κάποιες (όπως καύσιμα, υδραυλικά υγρά κα) είναι εύκολα διακριτά. Μια αναπάντεχη αλλαγή στη γωνία του ήλιου μπορεί να είναι μια πρώτη σας ένδειξη πως έγινε μι αλλαγή πορείας» ενώ όπως σημειώνει υπάρχουν και άλλα σημάδια όπως οι κινήσεις των αεροσυνοδών. Αλλά το μεγάλο ερώτημα όπως λέει είναι «τι μπορεί να κάνει κανείς με τις γνώσεις που έχεις. Αυτό είναι το πιο δύσκολο σε κάθε ασυνήθιστη κατάσταση. Εμπιστεύομαι τους πιλότους στους οποίους έχουν ανατεθεί οι ζωές των επιβατών».
Πηγη
