Το «παραμύθι» του εθνικού νομίσματος και γιατί πλανώνται οι οπαδοί της δραχμής. Τι αναμένεται να συμβεί με τις καταθέσεις, την ανταγωνιστικότητα, τις τράπεζες και το χρέος. Η ανάλυση του Δικτύου.
Χρειαζόμαστε αλλαγή πολιτικής και στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Χρειαζόμαστε κοινή οικονομική πολιτική (προϋπολογισμό και φορολογία), όχι όμως αλλαγή νομίσματος, που είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, επισημαίνει το Δίκτυο σε ανάλυσή του για τις πιθανές επιπτώσεις μιας επιστροφής σε εθνικό νόμισμα.
Η ανάλυση του Δικτύου χαρακτηρίζει «παραμύθι» τα όσα ακούγονται για επιστροφή στη δραχμή, σημειώνοντας ότι όσοι αναπολούν τις εποχές της δραχμής του ’80, λησμονούν ότι τότε και σχεδόν έως το 2000 που υιοθετήθηκε το ευρώ, η παγκοσμιοποίηση ήταν απλώς μια λέξη καινούργια. Ο ανταγωνισμός στην ΕΕ δεν περιλάμβανε ακόμα τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, ενώ η ΝΑ Ασία ήταν ακόμα στην προθέρμανση.
Πλάνες και μύθοι θρυμματίζουν την οργισμένη ελληνική συνείδηση
Οι οπαδοί της δραχμής υπερτονίζουν την πιθανή θετική εκδοχή του εθνικού νομίσματος μέσω κυρίως της τεράστιας υποτίμησης που θα ακολουθήσει. Η δραχμή παρέχει ρευστότητα, υποστηρίζουν, και η υποτίμηση θα οδηγήσει σε ανταγωνιστικότητα. Σε ενδεχόμενη επιστροφή της Ελλάδας στο εθνικό νόμισμα, η χώρα σύμφωνα με τη θετική όψη του παραμυθιού, θα έχει ξανά στη διάθεσή της τα εργαλεία εκείνα που θα τη βοηθήσουν να αντιμετωπίσει ικανά την κρίση, είτε κατεβάζοντας τα επιτόκια, κάτι που τώρα δεν μπορεί να κάνει, είτε αφήνοντας το νόμισμα να διολισθήσει 20-30%.
Το παραμύθι της δραχμής εστιάζει στο θυμικό της κυρίαρχης χώρας που ορίζει εκείνη τις τύχες της. Όμως, σε ένα απόλυτα απαιτητικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και χωρίς πρόσβαση σε χρηματοδότηση, χρειάζονται ισχυρές εμπορικές συμμαχίες αφού η χώρα μόνη της δεν θα μπορέσει να σταθεί ανταγωνιστικά.
Το πιο πιθανό όμως είναι η χώρα να δοκιμάσει ένα ισοπεδωτικό κοκτέιλ υπερπληθωρισμού, υψηλών επιτοκίων και διεθνούς απομόνωσης, παραπέμποντας σε τριτοκοσμικές εικόνες οικονομικής και πολιτικής αστάθειας.
Η σίγουρη υποτίμηση σημαίνει μεγάλη πτώση του βιοτικού επιπέδου, ενώ καλό είναι να θυμόμαστε ότι η μεταπολιτευτική πραγματικότητα δείχνει πως οι συνεχείς υποτιμήσεις είχαν τελικά μικρό έως και ανύπαρκτο αντίκρισμα ως προς την ανταγωνιστικότητα. Οι αλλεπάλληλες υποτιμήσεις της δεκαετίας του ’80, όταν η δραχμή πήγε από τις 40 δραχμές το δολάριο στις 150 το δολάριο, συνοδεύτηκαν από μείωση των εξαγωγών από το 24% στο 18% του ΑΕΠ και εξαιρετικά χαμηλή ανάπτυξη. Μετά το 1985 και το 2002, η δραχμή υποτιμήθηκε 100% και οι εξαγωγές αυξήθηκαν μόνο 16%! Αυτή η εξέλιξη ήταν συνέπεια της λογικής της υποτίμησης ως «εύκολης λύσης» προσωρινής τόνωσης της οικονομίας, η οποία όμως συνοδευόταν από τύπωμα χρήματος και πληθωρισμό που αναιρούσε τα αρχικά οφέλη.
Συνέπειες της επιστροφής στη δραχμή
Η διεθνής εμπειρία μάς δείχνει πως η υποτίμηση που θα ακολουθήσει την επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα θα είναι ραγδαία. Αυτοί που θα βρεθούν με «νέες δραχμές» στα χέρια, θα επιδιώξουν να τις μετατρέψουν σε ευρώ, για να αποφύγουν πιθανές μελλοντικές απώλειες, εντείνοντας έτσι τις πτωτικές τάσεις του νέου νομίσματος.
Τι θα συμβεί με τις καταθέσεις;
Οι καταθέσεις θα είναι υποχρεωτικά μετατρέψιμες σε δραχμές. Όση θα είναι η υποτίμηση της δραχμής, τόση αγοραστική δύναμη θα χάνουν. Το μέγεθος αυτό θα βρίσκεται σε συνάρτηση με τον ρυθμό αύξησης του πληθωρισμού. Προϋπόθεση για το σενάριο αυτό είναι να έχουν μείνει όρθιες οι τράπεζες.
Τι θα αλλάξει στα δάνεια;
Τα δάνεια τα οποία έχουν συναφθεί σε συνάλλαγμα εξακολουθούν να οφείλονται σε συνάλλαγμα. Αυτό σημαίνει ότι το κεφάλαιο του χρέους θα αυξάνεται διαρκώς σε συνάρτηση με την υποτίμηση του νομίσματος. Το ίδιο θα ισχύει και με τους τόκους.
Τι θα γίνει με τις τράπεζες;
Οι τράπεζες είναι βιώσιμες μόνο αν έχουν κεφαλαιακή επάρκεια. Τα «κόκκινα» δάνεια θα εκτοξευτούν, καθώς οι επιχειρήσεις-οφειλέτες δεν θα έχουν έσοδα για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους, λόγω μεγάλης πτώσης του τζίρου. Οι ιδιώτες οφειλέτες επίσης δεν θα έχουν έσοδα, ως άνεργοι ή εργαζόμενοι ιδιαίτερα χαμηλών απολαβών. Επομένως, στο διάστημα που θα μεσολαβήσει για μια μετάβαση στη δραχμή, είναι πιθανό να έχουν εξανεμιστεί οι καταθέσεις.
Πώς θα επηρεαστούν οι τιμές των εισαγόμενων προϊόντων;
Θα επηρεαστούν από την υποτίμηση. Όσο πιο πολύ υποτιμάται η δραχμή, τόσο υψηλότερα θα διαμορφώνεται η τιμή τους και αυτό θα αφορά καύσιμα, φάρμακα κ.λπ.
Τι θα γίνει με το δημόσιο χρέος;
To δημόσιο χρέος που αφορά σε δάνεια που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο είναι δυνατό να μετατραπεί σε δραχμές. Δεν ισχύει το ίδιο, όμως, με το δημόσιο χρέος που αφορά σε δάνεια τα οποία διέπονται από το αγγλικό δίκαιο, δηλαδή σε όλα τα δάνεια των τελευταίων ετών μέσω των ευρωπαϊκών μηχανισμών στήριξης. Παράλληλα, η πραγματική αξία του εξωτερικού μας χρέους θα αυξηθεί, καθιστώντας πολύ δύσκολη την εξυπηρέτησή του. Αυτό θα οδηγήσει σε στάση πληρωμών όχι μόνο από το κράτος αλλά και από τις μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις που έχουν δανειστεί από το εξωτερικό. Αυτή η αθέτηση των υποχρεώσεων θα αποκόψει τη χώρα από τις διεθνείς χρηματαγορές, τουλάχιστον μέχρι να υπάρξει συμφωνία για νέο «κούρεμα», κάτι που συνήθως απαιτεί πολύχρονες διαπραγματεύσεις.
Θα καταστεί η ελληνική οικονομία πιο ανταγωνιστική;
Το επιχείρημα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας μέσω της υποτίμησης (έχουμε ήδη υποστεί την εσωτερική υποτίμηση) πάσχει γιατί θα πρόκειται για ανταγωνιστικότητα βασισμένη στη φτηνή εργασία, μακριά από τη λογική των δραστηριοτήτων υψηλής προστιθέμενης αξίας, μέσω της τεχνολογίας αιχμής και της εξωστρέφειας, που θα μπορούσαμε να έχουμε με τη συμμετοχή στο ευρώ. Η όποια βελτίωση επέλθει στην ανταγωνιστικότητα της χώρας θα περιοριστεί από τη δυσκολία χρηματοδότησης επιχειρήσεων από το τραπεζικό σύστημα και από το υψηλότερο κόστος της ενέργειας και των πρώτων υλών.
Μακροπρόθεσμα, η αρχική βελτίωση της ανταγωνιστικότητας θα εξανεμιστεί, εκτός εάν συνοδευτεί από ραγδαίες και θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις και δραστικές περιοριστικές δημοσιονομικές πολιτικές.
Ο τουρισμός δεν θα ενισχυθεί με τη δραχμή;
Οι τιμές υπηρεσιών του τουρισμού και οι τιμές των κατοικιών θα μειωθούν σημαντικά και πολλοί προσβλέπουν σε ανάπτυξη του τουρισμού και στην προσέλκυση νέων επενδύσεων. Ωστόσο, εκτιμάται ότι τουρίστες και επενδυτές θα έρθουν σε μια κατεστραμμένη χώρα με διάχυτη τη φτώχεια, τις κοινωνικές συγκρούσεις, την πολιτική αστάθεια και τη διαρκή αβεβαιότητα. Επομένως, τα δύο βασικά επιχειρήματα για την επιστροφή στη δραχμή, δηλαδή η αύξηση της ανταγωνιστικότητας και οι θετικές συνέπειες στον ρυθμό ανάπτυξης από την αύξηση των εξαγωγών και του τουρισμού, καταρρίπτονται καθώς οι θετικές συνέπειες θα είναι περιορισμένες.
Θα σταματήσει η λιτότητα;
Όχι, γιατί η αγοραστική δύναμη της δραχμής θα μειώνεται από τον πληθωρισμό και την υποτίμηση για μεγάλο διάστημα.
Η χώρα θα είναι πιο ισχυρή και εθνικά κυρίαρχη;
Σε περίπτωση εξόδου από την ευρωζώνη η Ελλάδα πιθανότατα θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει και την ΕΕ. Θα ήταν αδύνατον για την Ελλάδα να παραμείνει ως πλήρες μέλος της ΕΕ, έχοντας αποχωρήσει ως χρεοκοπημένη χώρα από την ευρωζώνη, καθώς με την έξοδο από το ευρώ θα αναγκαζόταν να εφαρμόσει μέτρα και πολιτικές, όπως ελέγχους στη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών, ατόμων κ.λπ., που θα παρέβαιναν τους κανόνες της ενιαίας εσωτερικής αγοράς. Η παράβαση των κανόνων της ενιαίας εσωτερικής αγοράς θα αποτελούσε τη βασικότερη αιτιολογία για αποχώρηση από την ΕΕ. Επίσης, η έξοδος από την ευρωζώνη θα έθετε σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια της χώρας, καθώς η συμμετοχή στην ΟΝΕ και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς διαφυλάττει σε μεγάλο βαθμό τα εθνικά συμφέροντα και την εθνική κυριαρχία της χώρας.
Γνωρίζει η κυβέρνηση και τα κόμματα τις συνέπειες της δραχμής;
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης, γνωρίζοντας προφανώς τις συνέπειες, είχε δηλώσει κατά την πρώτη φάση της έξαρσης της συζήτησης για τη δραχμή και πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, τον Δεκέμβριο του 2012, τα εξής:
«Επιστροφή στη δραχμή στο πλαίσιο της ΕΕ, με τους υφιστάμενους συσχετισμούς, από την άποψη των εργαζόμενων τάξεων, σημαίνει συνέχιση της άγριας λιτότητας με άλλα μέσα. Ακριβώς γι’ αυτό πιστεύω ότι, αν υπάρξει μεθόδευση ή πρωτοβουλία για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αυτή δεν θα προέλθει από την αριστερά αλλά από απειλούμενα τμήματα της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας».
Οι «δραχμιστές» παίζουν εν ου παικτοίς με τα εθνικά συμφέροντα
«Αμπαλάρουν τη δυσαρέσκεια λόγω της οικονομικής κρίσης σε συσκευασία επαναφοράς της δραχμής…», λέει στη σελίδα 13 του βιβλίου του, Ευρώ ή Δραχμή, ο Νίκος Χριστοδουλάκης.
Ποιο είναι το συμπέρασμα από τη συζήτηση περί δραχμής; Πολύ απλά ότι το ερώτημα για την αλλαγή νομίσματος, αυτή τη στιγμή δεν έχει παρά δευτερεύουσα και ύποπτη σημασία, για μια μικρή χώρα που είναι ήδη χρεοκοπημένη, χωρίς αξιόλογη παραγωγική και εγχώρια αναπτυξιακή βάση και που στηρίζεται στη βοήθεια των εταίρων της. Το δίλημμα είναι παραπλανητικό και αποσείει τις ευθύνες της πολιτικής, επιχειρηματικής, ακαδημαϊκής, δημοσιογραφικής τάξης της χώρας, που έχουν ευθύνη να μην αποκρύπτουν τις συνέπειες μίας εξόδου από το ευρώ, αλλά και τις βαθιές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η Ελλάδα, είτε μείνει είτε φύγει από την ΟΝΕ.
Αυτό που έχει σημασία είναι να αυξηθεί η αξιοπιστία, η παραγωγή της χώρας, η παραγωγικότητα στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, να θέσουμε τις αναπτυξιακές προτεραιότητες της χώρας, να βάλουμε μπροστά τη νέα γενιά και να κλείσουμε τα αυτιά στις Σειρήνες της καταστροφής.
